Een hostel vinden met pc blijkt vrij moeilijk te zijn in Indonesie (ja ik loop behoorlijk achter), daarom deze keer een update vanuit een overprijst internetcafe. Vanuit Hanoi, Vietnam vloog ik naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar, het oude Birma met een tussenstop in Bangkok. Op het vliegveld in Bangkok besloot ik de Bangkok Post te lezen waarin een artikel stond over gevechten in Myanmar waarbij 40 mensen waren omgekomen. Het was een vreemd idée om in een land rond te gaan reizen waar nog regelmatig gevechten plaats vinden, maar van anderen hoorde ik dat de gevarenzones compleet zijn afgesloten.
Bij aankomst was het gelijk duidelijk dat ik me in een ander land met een nieuwe cultuur bevond. Zo bleken alle mannen hier een longhi (mannelijke rok) te dragen en hoorde ik al snel het geluid van het schrapen van de keel. Dit geluid bleek tijdens mijn reis typerend voor Myanmar te zijn, een groot deel van de bevolking kauwt namelijk de betel noot. Het kauwen van deze noot heeft een stimulerende werking, onderdrukt honger, en zorgt samen met het blad waar de noot in is gewikkeld dat het speeksel rood kleurt. Met name de oudere generaties hebben als gevolg van het veevuldig kauwen rode (en verrotte) tanden en wanneer je iemand op straat aanspreekt moeten ze vaak eerst het spul uitspugen (doorslikken is schadelijk) voordat ze kunnen praten. Het gevolg is dat waar je je ook bevindt de straat bezaaid is met rode vlekken van al het spugen, waarbij men volop de keel schraapt.
Mijn reis in Myanmar leek niet zo goed te beginnen toen ik me bij het hostel realiseerde dat ik mijn tas met o.a. mijn ipad in de taxi had laten liggen. Toen ik de volgende ochtend terug ging naar het vliegveld, waar ze hadden geregistreerd wanneer en met welk taxibedrijf ik reisde werd ik gelukkig erg goed geholpen. Het personeel maakte diverse telefoontjes en na een half uurtje wachten kwam de taxi chauffeur mijn tas terug brengen, fooi accepteerde hij niet. Dit was niet de laatste keer dat ik zou ervaren hoe enorm vriendelijk de mensen in Myanmar zijn.

Myanmar is gevuld met goudkleurige pagoda’s en in Yangon brachten we een bezoek aan de grootste van het land. Helaas werd er wat renoverend werk gedaan, desalniettemin was de tempel een indrukwekkend complex. Goedkoop eten is ook hier geen problem, voor 70 cent heb je al een warme maaltijd inclusief wat kip. Zaken als accommodatie of transport zijn wel wat duurder vanwege de toeristenbelasting waarvan de overheid volop profiteert.
Volgende stop was Pyey, een klein stil en niet toeristisch stadje maar zeker de moeite waard. Samen met Martijn, met wie ik eerder in Vietnam samen reisde en opnieuw ontmoet had in Yangon, ging ik naar de Night Market. Op deze nachtelijke markten die je overal in ZO-Azie terug vindt worden allerlei producten verkocht zoals eten en kleding. Hier werden we veelvuldig aangestaard alsof de bewoners nog nooit eerder Westerse mensen hadden gezien. Na het eten van een vleesbuffet was het tijd om te betalen. Meestal vraag ik van te voren wat het kost, want het komt vaak genoeg voor dat de prijs anders opeens een stuk hoger uitvalt dan verwacht. Nu was het tegenovergestelde het geval, na ons vol te hebben gegeten in diverse soorten vlees, geen idee wat het allemaal was (weet ook niet of ik dat wil weten) bleek de rekening slechts 1000 Kyat te zijn, minder dan een euro. Hier in Pyey voelde het alsof je je in een andere tijd bevond. Wagens werden voortgetrokken door koeien en vele wegen zijn zandwegen.

Na Pyey ging de reis verder naar Bagan. Dit was mijn meest oncomfortabele busreis ooit, de grond was gevuld met zakken rijst, beenruimte was niet aanwezig en de stoelen waren 30 jaar geleden al afgeschreven. Slapen in deze nachtbus bleek dus onmogelijk en anders dan de korte ritjes in Nederland was dit een rit van 8 uur.
Dat niet iedereen in Myanmar even vriendelijk is bleek toen de bus ons midden in de nacht 7km voor de stad dropte, terwijl de locals wel verder reden richting de stad, en er natuurlijk taxis klaar stonden om ons verder te brengen. Slapen zou toch niet meer lukken, dus besloten we de taxis te laten staan en de 7km met de hele groep te lopen.
Bagan is een historische stad en de vroegere hoofdstad van Myanmar. De oude stad heeft de grootste verzameling boeddhistische tempels, ruïnes en stoepas ter wereld. De tempels in Bagan liggen uitgestrekt over een groot gebied en aangezien scooters verboden zijn is het vervoersmiddel bij uitstek voor het verkennen van de tempels de elektrische fiets. Ideaal, want het was er bloedheet. De volgende dagen bezocht ik al hinkend de tempels, 7km lopen op slippers met een volle backpack bleek niet de beste keuze geweest te zijn. De tempels waren bijzonder indrukwekkend, met name bij zonsopgang wanneer tientallen luchtbalonnen boven de tempels hangen voor een uniek uitzicht à €300.

Van Bagan vertrok ik via Mandalay en Hopin naar Lonton, een klein dorpje aan een groot meer in het noorden van Myanmar. De reis er naar toe was al een avontuur op zich. Ik besloot de goedkoopste ticket te nemen, €3,- voor een treinrit van 16 uur. Dat het er anders aan toe gaat dan in Nederland bleek toen de mannen naast mij binnen no-time twee flessen wiskey wegwerkten waarna deze uit het raam verdwenen. Je aanpassen aan de lokale cultuur is voor mij erg belangrijk, dus om wat respect te krijgen besloot ook ik al mijn rotzooi uit het raam te gooien.
Milieuvervuiling is hier net als in de rest van Zuid-Oost Azië een groot probleem, maar hier blijkt bij de mensen elk besef te ontbreken dat het gooien van afval in de natuur iets slechts is. De eerste zorg van veel mensen in Myanmar is nog steeds voldoende eten op tafel krijgen, dus kwalijk nemen kun je het ze ook niet.
Naar mate de treinreis vorderde werd de trein steeds voller, zowel met mensen als met grote dozen en tassen voedsel of andere producten. Op stations staan vaak familie/vrienden klaar om de tassen, die men massaal door de open ramen propt, aan te pakken of juist meer baggage mee te geven. De man naast mij vertelde dat de prijzen van producten in elke stad verschillen, dus als men met de trein reist neemt iedereen producten mee van de stad waar deze goedkoper zijn.
De opzet van de trein is hetzelfde als in Nederland, maar i.p.v. stoelen die tegenover elkaar staan zijn het hier banken. Tegen de avond verruilen twee van de vier mensen de bank voor de grond, waarna de grond verandert in een grote slaapzaal. Comfortabel kan het slapen op de grond niet zijn met een wagon die constant op en neer stuitert, maar blijkbaar went alles want iedereen bleek te slapen behalve ik.
Aangekomen in Hopin ontmoette ik een Australisch Koppel met wie ik, samen met enkele locals, de grote 4x4 pick-up truck deelde tijdens de drie uur durende rit naar Lonton. Omdat de pick-up truc zelf gevuld was met voedsel was onze plaats boven op het dak. Even wennen, maar niet verkeerd met prachtige natuur om ons heen. Na een interessante rit kwamen we aan bij het Indawgye Lake. Omdat het enige guesthouse vol zat was onze slaapplek een huis dat normaal door militairen wordt gebruikt. Niet verkeerd, want deze bedden en het huis in het algemeen bleek een stuk beter te zijn dan het guesthouse.
Door de vele gevechten en spanningen die nog steeds plaats vinden in Myanmar zie je geregeld militaire checkpoints en militairen. Met name in het noorden vinden nog veel gevechten plaats, om deze reden is een groot gedeelte van Myanmar nog ontoegankelijk voor toeristen. Bij het huren van een scooter vertelde de verhuurder me dan ook meerdere malen niet verder te rijden dan een bepaald punt. Na 15 minuten rijden bereikte ik dit punt en maakte een praatje met een local die redelijk Engels sprak. Het bleek gelukkig allemaal wel mee te vallen waarna ik mijn reis vervolgde. Het leek er op dat de mensen hier nog nooit een westers persoon hadden gezien, iedereen zwaaide en zei Mingulabah (hallo), met name de kinderen zijn altijd heel erg enthousiast. Na twee uur rijden bereikte ik het einde van het meer en zag ik een pagoda bovenop een berg, slechts een klein stuk verder en een mooi einddoel. Na wat knooien leek ik de juiste weg te pakken te hebben (hoewel van een weg eigenlijk nauwelijks sprake was). Na wat crossen door het bos bereikte ik de top inclusief pagoda met een prachtig uitzicht over het meer. Met een boek dat ik van de Australiërs had geleend (Norwegian wood) en wat eten van de lokale markt bracht ik hier de dag door, een van mijn betere dagen in Myanmar.

Al lopend door de botanische tuinen van Pyin Oo Lyen was ik in plaats van een tourist ineens een attractie geworden. Op deze zondag waren de tuinen gevuld met Burmesen die het vaak nog bijzonder vinden blanke mensen te zien. Regelmatig werd me gevraagd of ik met mensen op de foto wou.
De markt in Pyin Oo Lyen was geweldig met veel lokaal voedsel en snacks, tot mijn verbazing kwam ik een snack tegen die erg veel weg had van onze oliebollen. Hier kon ik me goed vol in eten.

Na verhalen gehoord te hebben over liften in Myanmar besloot ik het eens zelf te proberen. Mijn volgende bestemming was Kalaw, dat 300km verderop lag. Toen ik na 15 minuten nog steeds op dezelfde plek stond begon de moed wat in te zakken, maar niet veel later had ik mijn eerste lift te pakken. Het was een klein wagentje en mijn plaats was in de laadbak. Dit was heerlijk liggen en genieten met af en toe een groet naar verbaasde Burmesen die al lachend toekeken. Na wat oponthoud van een uur (er zouden rebellen zijn gesignaleerd) konden we verder. Op de kaart zag ik dat ik een afslag moest hebben en maande de chauffeur tot stoppen, een minuut later had ik mijn volgende rit te pakken. Na zes verschillende ritten waar ik op het dak van een truc zag, in een laadbak vol met locals, in een vrachtwagen en een luxe personenauto kwam ik aan in Kalaw. Meer dan een dollar heeft het avontuur me niet gekost. En de dollar was slechts een gift aan een chauffeur die graag een souvenir wilde.