Al wachtend op de verlenging van mijn Visum in een stadje waar helemaal niets te doen valt behalve Arak (een lokale drank die veelal in de achtertuin wordt gebrouwen) drinken met de locals, toeristen zijn hier ook nauwelijks. Wifi kennen ze ook niet maar een internetcafe heb ik wel kunnen vinden, tijd om een kleine inhaalslag te maken.

Vanuit Kalaw, Myanmar nam ik de bus naar Inle Lake, na Indawgy Lake het grootste meer in Myanmar. Dit meer is echter in elk opzicht anders dan het vorige meer dat ik bezocht, met name wanneer het gaat om toerisme. Zo moet je entree betalen om het gebied waarin het meer ligt binnen te komen. Inle Lake staat onder meer bekend vanwege de traditionele manier van roeien met het been zodat men de handen vrij heeft voor het vissen. Hoewel dit nog steeds gebeurt zie je bij het binnenvaren van het meer al locals die poseren in plaats van te vissen zodat de toeristen mooie foto’s kunnen maken. Ook alle andere traditionele ambachten of werkzaamheden zijn omgetoverd tot toeristenattracties. Onvermijdelijk, maar wel jammer.
Had ik na het huren van een fiets om rond Inle Lake te fietsen al spijt van mijn keuze, bij mijn guesthouse ontmoette ik een Duitser en Nederlander die al fietsend Myanmar rond reisden. Ze hadden veel mooie verhalen, maar het was toch vooral afzien met temperaturen van 35 graden en berghellingen die daarbij ook in de buurt komen.
Na Inle nam ik de nachtbus naar Bago om vervolgens naar Kyaiktyo te gaan. Bij een pauze zag ik op mijn gps dat dit de afslag naar Kyaiktyo was en besloot ik uit te stappen. Hoewel het 5 uur ‘s nachts was had ik direct een lift te pakken. Even dacht ik nog op tijd te zijn om de ‘Golden Rock’, een buddhistische tempel bij zonsopgang te zien maar dat bleek te optimistisch. Deze gouden rots balanceert op de rand van de top van de 1100 meter hoge Kyaiktoberg en is een pelgrim bestemming voor vele buddhisten waarbij men bladgoud op de rots plakt. Hoewel een pelgrim bestemming nemen alle locals een truc omhoog in plaats van het zelf lopen van de tocht. Ik besloot de tocht wel te voet te doen en bereikte de top na drie uur compleet gesloopt, maar de uitzichten waren het zeker waard.
Het liften beviel me wel dus besloot ik het opnieuw te proberen, maar wat ik dacht dat een lift was bleek toch een soort transportdienst te zijn. De laadbak van de truc was gevuld met dozen kuikens en kuikenvoer, het beetje ruimte wat over was was voor passagiers. Bij het verlaten van de grote weg vroeg ik me af waar we heen gingen, al snel bleek dat we verschillende boerderijen bezochten om de kuikens en het voer af te leveren. Uiteindelijk aangekomen in Hpa-An had ik mijn slechtse slaapplek tot nu toe met matrassen die meer op matjes leken, kartonnen wanden van kamers en veel lawaai.
De volgende dag snel van hostel gewisseld, hier ontmoette ik een aantal toffe mensen en besloten we een bergje te beklimmen om de zonsondergang te bekijken, maar niet voordat we wat bier hadden ingeslagen.
De natuur in Hpa-An is erg mooi met vele kalksteen bergen en grotten, ideaal voor een scooter rit. Ook de grotten zijn gevulde met tempels, en tempels dien je altijd met blote voeten te betreden. Al lopen door de vleermuizen uitwerpselen bereikte ik het einde, de weg terug besloot ik een bootje te nemen dat om de grot heen vaarde. In de boot ontmoette ik een aantal Burmeze meiden en bij het uitstappen stonden ze er op voor mij te betalen en nodigden me uit om ‘s avonds met hen te eten. Ze gaven me een lokale simkaart waarop ze me konden bellen en haalden me later die avond per auto op. Na een heerlijk diner en een gezellige avond dacht ik te betalen maar dit werd hard geweigerd. Ook al hebben ze niet veel geld, de Burmezen zijn een enorm trots volk en hoewel genoeg reden tot klagen, ze zijn altijd vrolijk.

De Australische Linden wie ik in Lonton ontmoette raadde me aan om in Dawei een scooter te huren en richting het einde van het peninsula in het zuiden van Myanmar te rijden. De rit zou ongeveer vier uur duren maar de moeite waar zijn. Hij had gelijk. Onderweg werd ik constant begroet door zwaaiende mensen, en hoewel de wegen verschrikkelijk waren maakte de natuur dit meer dan goed. Na meer dan drie uur rijden zonder een toerist te hebben gezien bereikte ik het meest zuidelijke punt, natuurlijk gemarkeerd met een pagoda in het water. Tijdens de rit terug kwam ik na even zoeken terecht bij een mooi strand waar de mannen werkten op de boot en de kinderen zwommen en speelden in de zee. Een aantal vrouwen nodigde me uit met hen mee te lopen en aangekomen bij de rotsen zag ik dat deze vol lagen met kleine visjes om te drogen. Aan het eind van de dag vegen de vrouwen de gedroogde vis met bezems bij elkaar, klaar voor de verkoop.
Vanaf de rotsen had ik uitzicht op een prachtig ander strand. Vastbesloten om daar heen te gaan verkende ik de omgeving en vond ik uiteindelijk een pad dat leidde naar een prachtig verlaten wit zand strand. Het begon al langzaam donker te worde, dus ik haaste me terug naar het gasthuis.
De volgende ochtend werd ik om 06.00 gewekt door Lena (met wie ik eerder samen reisde) die net gearriveerd was en wou checken of ik in dit gasthuis verbleef. Toch wakker besloten we geen tijd te verspillen en de rit te maken naar het strand dat ik gisteren ontdekte, de hele dag hadden we het strand en de zee voor ons zelf. Een Burmeze jongen verscheen en gebaarde ons met hem mee te komen. We kwamen terecht bij een hutje in het bos en hij gebaarde naar de kokosnoten in de bomen. Voor we het wisten zat hij hoog in de boom, verzamelde hij met zijn kapmes een aantal kokosoten en zaten we te genieten van heerlijk kokossap. Gebeurtenissen zoals deze maken het reizen zo mooi.
Het was twee maand geleden dat ik aan het strand gelegen had en dat viel die avond al goed te merken. Hoewel mijn armen dagelijks zon zien is dit anders voor de rest van mijn lichaam, met name mijn schouders waren enorm verbrand. De komende dagen zou ik mijn tas niet meer op mijn schouders dragen.

Met de nachtbus reisden we naar Myeik waar we een ticket kochten voor de boot naar het meest Zuidelijke puntje van Myanmar, Kauwthoung, van waar we een andere boot naar Thailand namen. Helaas zit Nederland niet in de G8 en kreeg ik bij het oversteken van de grens slechts een visum voor twee weken i.t.t. de vier weken die de Duitser en Fransman met wie ik reisde kregen.

Thailand
Bezocht ik eerder het Noorden van Thailand, dit maal bezocht ik de prachtige eilanden in het Zuiden. Na een bus en een nachtboot arriveerde ik op Ko Tao dat gevuld is met duikscholen. Ook ik had besloten mijn duikbrevet te halen en kwam dankzij een tip van iemand bij een uitstekende duikschool terecht. De cursus is een mix van theorie en praktijk en na wat theorie en een oefenduik in het zwembad was het tijd om de zee in te gaan. Aan het begin voelt het onder water ademen wat onwennig aan, maar dit went snel, daarna is het vooral genieten. Het duiken beviel goed en vanwege de relatief lage prijzen op Ko Tao besloot ik ook mijn Advanced Open Water te halen waarmee je tot 30 meter diep kunt duiken.

Vanuit Ko Tao reisde ik naar Ko Phi Phi, dit maal aan de Westkust van Thailand. Enorm toeristisch, volop feesten en vooral bijzonder mooi. Vanuit Phi Phi boekten we een boottrip waarbij je onder meer het eiland bezoekt waar de film ‘The Beach’ met Leonardi Dicaprio is gefilmd, nog mooier, en nog toeristischer.
Hierna verbleef ik nog enkele dagen in Tonsai, geen eiland, maar vanwege de dichte jungle kun je er enkel komen per boot. Vanwege de vele bergen aan het water is dit een populaire bestemming voor klimmers. Hier vind je enkel jonge backpackers die low-budget reizen wat zorgt voor een leuke sfeer. Klimmen zat er voor mij helaas niet in, opnieuw had ik mijn voet bezeerd.

De foto's volgen!