Mijn laatste reisverslag was al weer veel te lang geleden, reden voor een inhaalslag. Gisteren ben ik aangekomen in Maleisie, een aantal landen verder dan van waaruit ik mijn laaste verslag schreef. Maleisie is verder ontwikkeld dan de overige landen in Zuid-Oost Azie, het vinden van een hostel met computer moet hier dan ook weinig problemen opleveren.

Het vorige verslag eindigde bij Koh Rong, Cambodja, van waaruit ik via Sihanoukville en Phnom Penn de weg vond naar mijn volgende bestemming, Vietnam. In de bus zat ik naast een Cambodiaanse man die met zijn zieke vader speciaal naar Vietnam reisde voor een ziekenhuisbezoek. De kwaliteit van de Cambodiaanse ziekenhuizen zou nogal te wensen over laten. Bij het naderen van de grensovergang verscheen de ene casino na de andere in beeld, zoveel dat ik me even in Las Vegas waande. Mijn buurman wist te vertellen dat hoewel gokken voor de inwoners van Cambodja verboden is, dit niet het geval is voor buitenlanders. En aangezien gokken in Vietnam en China ook verboden is zijn deze casino's speciaal gebouwd voor Vietnamezen en Chinezen die met bussen vol naar de casino's worden gebracht.

Gearriveerd in Vietnam vielen de verschillen met Cambodja al snel op, de infrastructuur is vele malen beter, de huizen zijn groter en luxer en de dames mooier

. Mijn plan was om per motor van Ho Chi Minh City (Saigon) in het zuiden naar Hanoi in het noorden te rijden. Een veel gereisde route onder backpackers, wat ook valt te zien aan de vele verkoopadvertenties van motoren in beide steden. Helaas verloor ik op Koh Rong mijn creditcard en werkte mijn pinpas niet waardoor ik zuinig moest leven met het contante geld dat ik nog op zak had, geen motor dus.
Ho Chi Minh City is een stad waar je je ogen uitkijkt. Elke straat is gevuld met motoren die hier het belangrijkste vervoersmiddel zijn, auto's zie je relatief weinig. Het verkeer is een grote chaos en wonder boven wonder valt het aantal ongelukken nog mee. Oversteken gaat niet via zebrapaden, maar je loopt gewoon blind de weg over en de vele motoren zigzaggen langs je heen. Doodeng de 1e keer, maar het werkt prima. Overal wordt voedsel verkocht, met name 'Pho' , een Vietnamese noodlesoep. Om de minuut wordt er gevraagd of je een motorbiketaxi nodig hebt en antwoord je ontkennend dan proberen ze je wiet of andere drugs te verkopen. Het lopen door de straten is behoorlijk hectisch, maar ontsnappen aan alle drukte en chaos is eenvoudig in een van de vele parken die de stad kent. 'S avonds veranderen de parken in een soort sportcentrum waar de Vietnamezen badmintonnen, hardlopen, fitnessen of in groepen aan aerobics doen.
Daarnaast kent de stad vele bezienswaardigheden zoals diverse musea over de Vietnam-oorlog of een van de vele andere oorlogen waar het land zich door heen heeft gevochten. De musea waren ondanks de aanwezige propaganda de moeite waard. In het War Remnants Museum was o.a. een indrukwekkende fototentoonstelling van een journalist te zien waarin de belangrijkste foto's van journalisten die zijn gestorven in de Vietnam-oorlog werden tentoongesteld. Al lopend door het museum is het schokkend om te zien hoeveel schade en leed door de oorlogen is veroorzaakt. Op de terugweg naar het hostel zag ik opeens Jurgen (die ik eerst ontmoette in Laos en later weer in Cambodja) staan die een video maakte van de verkeerschaos die onstond tijdens het spitsuur. Tijd voor bier dus. Op zoek naar een goed cafe zag ik Matthew staan en even later kwam Trevor naar ons toe, beide had eerder in Cambodja ontmoet. Het is bijzonder hoe je in een nieuwe stad in een nieuw land opeens weer mensen tegen komt wie je eerder hebt ontmoet.
Een bezoek aan Vietnam is niet compleet zonder de ChiChi-tunnel te hebben gezien. Hier brachten de leden van de Vietcong hun dagen door tijdens de Vietnamoorlog om zich te verbergen van de vijand. De tunnels tellen drie verdiepingen, beschikken over ventilatiesystemen, boobytraps en de ruimtes zijn zo gebouwd dat ze zelfs de vele bommen konden verdragen. De omgeving rondom de tunnels was volgebouwd met valstrikken die zo waren opgezet dat ze de vijand niet doden maar ernstig verwonden, zodat deze serieuze hulp nodig en niet 1 maar 2 of meer personen (tijdelijk) waren uitgeschakeld.
De tunnels zijn verbreed en beter geventileerd zodat deze begaanbaar zijn voor de vele toeristen, maar nog steeds is het niet eenvoudig om door de tunnels te lopen/kruipen. Na slechts enkele minuten ondergronds kom je volledig bezweet de tunnels uitzetten. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe de Vietcong hier jaren konden leven en enkel 's nachts naar buiten kwamen. Zelfs baby's zijn geboren in deze tunnels, waarvan er overigens nu velen misvormd zijn doordat ze in hun eerste jaren geen of nauwelijks daglicht zagen.

Mijn volgende stop was Mui Ne waar ik verbleef ik in een $3,- hostel. De slaapruimte was een soort hal met matrassen op de grond, simpel, maar veel meer ben je ook niet nodig. Vreemd genoeg stikt het in Mui Ne van de russen die hier voor een strandvakantie komen. Elders in Vietnam zie je ze niet, maar hier zijn er zo veel dat zelfs de menu's en uithangborden in het Russisch zijn geschreven. Ook stikt het van de kyte- en windsurfers in Mui Ne. Kytesurfen zou moeilijker zijn en langer in beslag nemen om te leren, dus besloten Stefan (die ik ontmoet had in het hostel) en ik windsurflessen te nemen. We begonnen 's ochtends vroeg, wanneer de zee nog rustig is. Het windsurfen bleek een stuk lastiger dan verwacht, maar onze leraar was zo vriendelijk in zijn vrije tijd nog even door te gaan en tegen het einde hadden we de basis aardig te pakken. Na het windsurfen namen we een jeep-excursie naar o.a. zandduinen die zo groot zijn dat het onmogelijk was niet aan de Sahara te denken.
Vanuit Mui Ne reisde ik door naar Dalat, in de tijden van het kolonisme het vakantieoord voor de Fransen om te ontsnappen uit de hitte van Saigon. Doordat het landinwaarts en in de bergen ligt is de temperatuur hier een stuk aangenamer. Ik verbleef in het Wolfpack-hostel, een van de beste hostels in mijn reis tot nu toe. Het hostel is niet te groot, kwalitatief goed en met een mooi terras waar volop gebruikt van wordt gemaakt is het makkelijk mensen ontmoeten. Het hostel wordt gerund door een Vietnamese familie en elke avond bereiden zij een groot diner. Alle gasten zitten in een grote cirkel op de grond om het eten en voor nog geen $3 kun je eten wat je wilt, met elke avond een andere heerlijke lokale maaltijd.
Na heerlijk geslapen te hebben tussen de dikke dekens ('s nachts koelt het flink af) was het tijd voor canyoning. Een must-do in Dalat, maar niet voor niets, want met o.a. abseilen, cliff jumping en diverse stroomversnellingen was dit een mooi avontuur.
In het hostel werd ik door Martijn en Yoni (een Nederlander en een Israeli)uitgenodigd om mee te gaan op een scooterrit. Overal in ZO-Azie is het huren van een scooter vrij eenvoudig en goedkoop (rond de 5 euro), en ook hier begonnen we even later aan onze rit. Eenmaal buiten de stad reden we over de bergen en door de prachtige landschappen. Tijdens een stop om wat foto's te nemen zagen we een groep mensen eten en dachten we een restaurant gevonden te hebben. Het bleek echter om een verjaardag te gaan, maar voordat we konden weglopen werden we uitgenodigd om mee te eten. De familie had een groot buffet bereid, en het eten was verrukkelijk. De vrouwen bleven maar met meer en nieuw eten komen terwijl de mannen ons rijstwijn bleven voorschotelen. Rijstwijn is een sterkalcoholische drank (40-60%) die vaak zelf of lokaal wordt gebrouwen. Na enkele shotjes moesten we toch echt nee zeggen, want we hadden nog een redelijke afstand te gaan op onze scooters. De natuur was fantastisch en het voelde echt als een voorrecht om door de prachtige omgeving te cruizen.